|
Oddać swe życie w ferworze pojedynków
za słuszną sprawę, za wiele uczynków
To honor, szacunek, a co najważniejsze....
to pamięć, to pamięć bo to najpiękniejsze..
Przez policzek elfa przebiegła łza gdy zabrzmiała ostatnia nuta. Po chwili bezruchu wstał, naciągnął kapelusz aby lepiej leżał i ruszył powolnym tempem wzdłuż ciemnej ulicy. Po chwili zniknął mi z oczu. Zamknąłem drewniane okiennice stawiające opór przy nieprzyjemnym wietrze. Złapałem głęboki oddech, przełknąłem ślinę i zagryzłem wargę. "Pora ruszać" przemknęła po mojej głowie myśl. Rozejrzałem się po strychu. Zakurzone, oświetlone przez świece pomieszczenie miało przygnębiający nastrój. Spojrzałem w róg gdzie na drewnianej podłodze leżało trochę wilgotnego już zboża - moje łóżko. "Dobrze, że jestem człowiekiem, człowiek do wszystkiego się przyzwyczai." - wymruczałem sam do siebie. Podszedłem do skrzyni po przeciwległej stronie pomieszczenia. Otworzyłem ciężką, głownie z racji rdzy blokującej zawiasy pokrywę i zacząłem przygotowywać swą zbroję. Wykonana ze specjalnego metalu, srebrzysta ciężka płytowa zbroja po chwili rozłożona była na podłodze. Po dłuższej chwili z podłogi przeniosła się na moje ciało wraz z pochwą chroniącą ostrze mojego miecza i tarczą umocowaną na plecach. Uklęknąłem by odmówić modlitwę i oddać się medytacji nim pierwszy kur zapieje.
Po kilku godzinach charakterystyczny głos koguta zabrzmiał. Poświęciłem swój miecz, założyłem medalion zakonu, nałożyłem kaptur i ruszyłem schodami na dół tawerny. Rzuciłem sakwę wypełnioną monetami na blat. Właściciel skinął głową a ja wyszedłem kierując się w stronę doków.
- O człowiek! - głos niziołka skierowany był w moim kierunku.
- Ruszasz do Stormreach? Może Ci potowarzyszę? Kilbo Pudgy, niziołek łotrzyk na Twoje rozkazy. Strzała w bebechy albo okazyjny sztylecik w plecy, Ty płacisz, oni płaczą a ja się śmieję!- rozpromieniona twarz niziołka w odpowiednim świetle wydawała się nawet przyjazna.
- No co tak nic nie mówisz, ja wiem żeś człowiek, to specjalnie predyspozycji do niczego nie masz może, ale i za każde dostępne rzemiosło się złapać możesz. Widział kiedyś niziołka gladiatora z halabardą ? Nie...a ja widział....tyle że się potem obudziłem... no...cech może szczególnie nie macie, ale i tak królujecie ilościowo, a jacy wpływowi na całym Eberronie! Wielkie ambicje, zmienne morale i nieograniczone możliwości rozwoju...to już coś! No więc...jak was zwą? Zapytał mnie niziołek.
- Kavalorn, Kavalorn DeLacroix - odparłem - niech światłość czuwa nad Tobą - dodałem po chwili.
- Oooo...paladyn! To mam dopiero szczęście, zmierzasz na statek prawda ? muszę się z Tobą zabrać!
Spojrzałem na niziołka pytająco nie zaprzestając marszu.
Widzisz....troszkę mnie szukają....DeLaveley w szczególności...muszę z tąd prysnąć jak najszybciej a statek do Stormreach brzmi nieźle...
- Jeszcze będę tego żałował - mruknąłem pod nosem podając niziołkowi swoją tarczę aby odciążyć zmęczone po 'czyszczeniu sanktuarium.'
Gdy doszliśmy do doków statek czekał już olśniony przez poranny brzask słońca. Po dokonaniu formalności udałem się do swej kajuty pod lukiem i dałem się pochłonąć medytacji.
|
